ردیابی زیستی فلزات سنگین در بافت های ماهیان شورت و زمین کن در ذخیره گاه زیست کره حرا

مواد شیمیایی مانند فلزات ناشی از فعالیت های کشاورزی و صنعتی در نهایت مسیرشان را به سوی اکوسیستم های آبی پیدا نموده و می توانند اثرات سمی وسیعی روی موجودات آبزی داشته باشند.  هدف از این مطالعه تعیین میزان سمیت عناصر در نمونه های ماهیان شورت و زمین کن از منطقه حفاظت شده حرا می باشد.  نمونه های ماهیان شورت و زمین کن به منظور تعیین غلظت فلزات سنگین (cd, ni, pb, cr) در بافت های عضله، کبد و آبشش، از منطقه حفاظت شده حرا واقع در استان هرمزگان، جمع آوری و میزان فلزات توسط دستگاه جذب اتمی اندازه گیری گردید.  این مطالعه نشان می دهد که در مقایسه با آبشش و عضلات، کبد بالاترین غلظت فلزات کادمیوم، کروم، سرب و نیکل را، به ترتیب با میانگین 91/0، 26/1، 99/0 و 12/3 میکروگرم در گرم در ماهی شورت و 91/0، 49/1، 43/1 و 03/3 میکروگرم در گرم در ماهی زمین کن دارا است.  روند نزولی میزان تجمع فلزات در بافت های ماهیان به صورت کبد > آبشش > ماهیچه بود.  محاسبات شاخص تجمع زیستی فلزات در هر دو گونه ماهی مورد مطالعه نشان داد که کبد بالاترین و عضله کمترین را دارا می باشد.  نتایج آزمون همبستگی پیرسون در بافت های مورد مطالعه با عوامل طول کل، وزن و سن نشان داد که ارتباط منفی معنی داری بین غلظت فلزات سرب، کادمیوم، کروم و نیکل در تمامی بافت ها با فاکتورهای زیستی مذکور وجود دارد.  همچنین نتایج حاصل از بررسی های آماری، حاکی از بالاتر بودن میزان سرب در بافت عضله ماهیان شورت و زمین کن نسبت به استانداردهای جهانی بود.  مقادیر کادمیوم نیز در هر دو گونه پایین تر از استانداردهای fao و who می باشد.